¯uk      2 z 3

¯uk A 11

Kolejnym kierunkiem dzia³ania lubelskich konstruktorów by³o budowanie innych odmian nadwoziowych ¯uka, aby mo¿liwie jak najlepiej zaspokoiæ potrzeby transportowe krajowych i zagranicznych odbiorców. W pierwszej po³owie lat sze¶ædziesi±tych istnia³o du¿e zapotrzebowanie na furgony ma³ej ³adowno¶ci. Produkowano tak¿e pojazdy w Nysie, ale ich liczba nie pokrywa³a potrzeb. Niektóre du¿e przedsiêbiorstwa transportowe we w³asnym zakresie wykonywa³y furgony na ramach ¯uków. W tej sytuacji w krótkim czasie opracowano w FSC.dokumentacjê techniczn± furgonu ¯uk, który otrzyma³ oznaczenie typu A 05 (rys. 5). Prezentacja tego pojazdu nast±pi³a na XXXIV Miêdzynarodowych Targach Poznañskich w 1965 roku. Do koñca tego roku wykonano seriê informacyjn± modelu A 05 w liczbie 50 sztuk.
Nadwozie furgonu zaopatrzone zosta³o w drzwi boczne umieszczone w prawej ¶cianie nadwozia i zawieszone na przedniej swojej krawêdzi oraz w dwuskrzyd³owe drzwi tylne dzielone w p³aszczy¼nie poziomej. Górne skrzyd³o drzwi tylnych by³o oszklone. Przestrzeñ ³adunkowa oddzielona zosta³a od kabiny kierowcy przegrod± siêgaj±c± nieco powy¿ej oparcia foteli. Produkcjê seryjn± tego bardzo przydatnego furgonu o ³adowno¶ci 850 kg rozpoczêto w 1966 roku.
Rok 1965 zamkn±³ siê wykonaniem w FSC Lublin 8261 sztuk samochodów dostawczych ¯uk. Z tej liczby 2000 pojazdów wyeksportowano poza granice kraju. Odbiorca egipski zwróci³ siê do producentów ¯uków z zamówieniem na samochody ga¶nicze przystosowane do tamtejszych warunków i klimatu Zak³adowe biuro konstrukcyjne w krótkim czasie opracowa³o konstrukcjê takiego pojazdu. Nowa odmiana nadwoziowa oznaczona zosta³a symbolem A 14.
W celu zapewnienia dobrej dynamiki w modelu tym zastosowano górnozaworowy silnik typu S-21 o mocy 51,5 kW.
W konstrukcji tej odmiany ¯uka wykorzystano elementy nadwozi pick-upa i furgonu. Z pick-upa adaptowano skrzyniê ³adunkow±, a z furgonu kabinê, dach i tylne naro¿niki nadwozia. W ¶rodkowej czê¶ci nadwozia zabudowano szafki na wê¿e t³oczne. Za tyln± ¶cian± kabiny kierowcy zamontowana by³a ³awka z miêkkim pokryciem tapicerskim dla dwóch cz³onków za³ogi. Pod odchylanym siedzeniem znajdowa³ siê schowek na wyposa¿enie motopompy. W obu ¶cianach bocznych wykonano drzwi umo¿liwiaj±ce dostêp do ³awki za³ogi. Tylna czê¶æ nadwozia zajmowa³a motopompa ustawiona na prowadnicach, co u³atwia³o jej wyjêcie na zewn±trz pojazdu poprzez odchylan± tyln± klapê. Zastosowano motopompê typu M 800 E napêdzan± dwusuwowym silnikiem S-1 5, wyposa¿onym w rozrusznik elektryczny. Pompa typu P03 Polonia mia³a wydajno¶æ 800 dm3/min przy ci¶nieniu 0,8 MPa. Otwory w tylnej czê¶ci ¶cian bocznych u³atwia³y po³±czenie motopompy z wê¿ami.
Na dachu pojazdu zamocowano trójczê¶ciow± drabinê po¿arnicz± o d³ugo¶ci 8 m. Dalsze wyposa¿enie po¿arnicze stanowi³y: zbiornik ¶rodka pianotwórczego 0 objêto¶ci 40 dm3, stojak hydrantowy, ga¶nice tetrowe, wê¿e ssawne i t³oczne, pr±downice, bosak, topór i inne.
Samochód ¯uk A 14 móg³ byæ u¿ywany jako samodzielna jednostka do zwalczania mniejszych po¿arów lub do wspó³dzia³ania z innymi jednostkami. D³ugo¶æ pojazdu wynosi³a 4405 mm, a wysoko¶æ z drabinami 2440 mm. Dopuszczalna masa ca³kowita okre¶lona zosta³a przez producenta na 2480 kg, a prêdko¶æ maksymalna na 95 km/h. Produkcjê i eksport tych pojazdów rozpoczêto w 1966 roku.
W rok pó¼niej do produkcji wprowadzony zosta³ ¯uk z drewnian± skrzyni± ³adunkow± o p³askiej pod³odze. Model ten z dolnozaworowym silnikiem typu M-20 mia³ symbol A 09, a z górnozaworowym silnikiem typu S-21 nosi³ oznaczenie A 11. Kabinê kierowcy ca³kowicie oddzielono od skrzyni ³adunkowej. Do tylnej czê¶ci ramy przymocowano wysokie wsporniki wykonane z kszta³towników stalowych. Oparto na nich drewniany pomost skrzyni ³adunkowej. Dziêki pewnemu podniesieniu pomostu uzyskano jego p³ask± powierzchniê. Zwiêkszeniu uleg³a szeroko¶æ skrzyni: powierzchnia ³adowania wynosi³a 4,6 m2, tj. 0 0,6 m2 wiêcej ni¿ w modelu pick-up A 03. ¦ciany boczne i tylna by³y otwierane. Standardowym wyposa¿eniem by³y stalowe pa³±ki oraz brezentowa opoñcza.
£adowno¶æ tego modelu by³a najwiêksza w ca³ej rodzinie ¯uków i wynosi³a 950 kg, a dopuszczalna masa ca³kowita zosta³a okre¶lona na 2500 kg.
Przy rozstawie osi 2700 mm d³ugo¶æ ca³kowita pojazdu wynosi³a 4450 mm, a wysoko¶æ z opoñcz± 2300 mm.
Wykorzystuj±c do¶wiadczenia zdobyte przy samochodzie po¿arniczym typu A 14 skonstruowano podobny pojazd przeznaczony dla krajowych stra¿y po¿arnych. Samochód ten powsta³ w oparciu o zamkniête nadwozie furgonu i zosta³ oznaczony symbolem A 15. Piêcioosobowa za³oga samochodu mia³a do dyspozycji wyposa¿enie po¿arnicze niemal identyczne jak w modelu A 14. Produkcjê seryjn± ¯uka A 1 5 rozpoczêto w 1 968 roku. W dwa lata pó¼niej do produkcji wprowadzono nastêpn± odmianê ¯uka. By³ to furgon towarowo-osobowy bêd±cy rozwiniêciem nadwozia modelu A05/A06. W samochodzie tym oznaczonym symbolem A 07 wprowadzono w lewej ¶cianie bocznej dwa dodatkowe okna, a w prawej oszklone drzwi i jedno okno. Zastosowano dodatkow± nisk± przykrêcan± przegrodê dziel±c± przestrzeñ ³adunkow± na czê¶æ przedni±-osobow± i tyln± towarow±. Wewn±trz nadwozia wzd³u¿ bocznych ¶cian przedzia³u osobowego zamocowane zosta³y sk³adane ³awki dla 5 osób. Ten model ¯uka wszed³ do produkcji w 1970 roku.
Roczna produkcja ¯uków (wszystkich modeli) osi±gnê³a w 1970 roku wielko¶æ 1 5 146 szt., z tego wyeksportowano 6244 pojazdy. Od tego roku czê¶æ samochodów eksportowana by³a w czê¶ciach. Podpisano bowiem kontrakt na dostawê do Egiptu czê¶ci i zespo³ów, z których montowano gotowe pojazdy. W pierwszym roku (1970) wys³ano 200 kompletów czê¶ci do montowni Ramzes mieszcz±cej siê pod Kairem. W nastêpnym roku do Egiptu wys³ano ju¿ 1250 kompletów czê¶ci.
Rok 1970 by³ dla lubelskiej FSC rokiem jubileuszowym. W po³owie pa¼dziernika ta¶mê monta¿ow± opu¶ci³ 100 000 egzemplarz samochodu dostawczego ¯uk. W tym samym roku konstruktorzy przygotowali kolejn± wersjê nadwoziow± tego pojazdu. By³ to samochód towarowo-osobowy (towos) nosz±cy oznaczenie A 07, zbudowany w oparciu o nadwozie furgonowe. W lewej ¶cianie nadwozia zamocowano dwa dodatkowe okna, a w prawej jedno. Drzwi boczne równie¿ wyposa¿ono w okno z szybami przesuwanymi. W tylnej czê¶ci nadwozia przykrêcona zosta³a niska ¶cianka dzia³owa oddzielaj±ca czê¶æ osobow± od czê¶ci towarowej. Wzd³u¿ ¶cian osobowej czê¶ci nadwozia umieszczono sk³adane, tapicerowane ³awki umo¿liwiaj±ce przewóz 5 osób. £±cznie mo¿liwo¶ci przewozowe ¯uka A 07 wynosi³y 7 osób oraz 350 kg baga¿u. Ta wersja ¯uka by³a napêdzana górnozaworowym silnikiem typu S-21 o mocy 51,5 kW. Masa w³asna towosu wynosi³a 1575 kg.
W tym okresie konstruktorzy FSC pracowali nad nowym nadwoziem dla ¯uka. Zastosowano w nim sporo czê¶ci i zespo³ów samochodów z rodziny Fiata. Liczono wówczas na rozszerzenie wspó³pracy z t± firm± tak¿e w zakresie samochodów dostawczych. Zaproponowano nowe kszta³ty nadwozia pickup i furgon. W tej wersji zastopowano m.in. prostok±tne reflektory zespolene z lampami kierunkowskazów (pochodz±ce z samochodu Autobianchi A 111), kierownicê oraz zestaw wska¼ników z Polskiego Fiata 125p. Wysoki koszt wykonania nowego oprzyrz±dowania spowodowa³y, ¿e zrezygnowano z tego projektu i rozpoczêto prace nad czê¶ciow± modernizacj± dotychczasowego nadwozia.

Ci±g dalszy historii ¯uka
¯uk A 08
¯uk A 11
¯uk A 14
¯uk
¯uk
¯uk
¯uk
¯uk
¯uk
¯uk Prototyp
¯uk A 11
¯uk A 14