Polonez o jednolitej sylwetce, umownie zwany sanitarką, gdyż taka była pierwsza i ostatnia, niestety, jego wersja, opracowany został w Zakładzie Samochodów Dostawczych w Nysie w latach 1987-1990. Była to kolejna próba rozwiązania palącego problemu, a mianowicie braku w gamie wyrobów FSO nowoczesnej sanitarki przewozowej. Zwłaszcza, że pełniące tę rolę przestarzałe FSO 125p kombi miało być lada miesiąc wycofane z produkcji.

Karetka przewozowa podobnie jak Polonez dostawczy ma szczątkową ramę tylną, jednak o nieco odmiennej konstrukcji z uwagi na konieczność nis­kiego umieszczenia podłogi przestrzeni sanitarnej. Z wytłoczek Poloneza wykonane są jedynie elementy przodu wraz z kabiną kierowcy. Dostęp do niej ułatwiają długie drzwi pochodząca z wersji trzydrzwiowej: Tuż za ich tylną krawędzią rozpoczyna się nieomal prosto­padłościenny przedział medyczny o długości 140 mm, szerokości 1390 mm i wysokości 1280 mm. Uzyskanie tak pojemnego wnętrza możliwe było dzięki zwiększeniu rozstawu osi o 307 mm do 2816 mm oraz wydłużeniu, w porównaniu z Polonezem osobowym, zwisu tylnego o 191 mm, co spowodo­wało wzrost długości całkowitej pojaz­du do 4770 mm czyli o prawie 500 mm.

Na uwagę zasługuje przede wszyst­kim architektura nadwozia Część tylna pojazdu została umiejętnie wkompono­wana w połówkę Poloneza. Dotyczy to również dachu kabiny. Jego kształt uła­twia zajęcie miejsca przez lekarza na trzecim fotelu, usytuowanym w prawym przednim rogu przedziału sanitarnego, a ponadto korzystnie wpływa na aerodynamikę pojazdu. Część przestrzeni pod dachem, znajdująca się nad głową kierowcy, służy jako schowek na wypo­sażenie medyczne. Dostęp do wnętrza karetki umożli­wiają dwuskrzydłowe drzwi tylne (Powstała też wersja z drzwiami pojedynczymi). Zastosowanie ramy nośnej w tylnej części ­samochodu, z uwagi na konieczność niskiego umieszczenia podłogi, nieste­ty nie wyeliminowało z przestrzeni me­dycznej nadkoli kół. Zmniejszają one szerokość użytkową wnętrza, nie kom­plikują jednak zbytnio możliwości jego zabudowy.

Zespoły napędowe karetki pochodzą z Poloneza. Silnik ma pojemność 1600 cm i pozwala uzyskiwać prędkość maksymalną 140 km/h. Skrzynia bie­gów ma pięć przełożeń, jest to kon­strukcja typowa. Ze względu na zwiększony rozstaw osi zmodyfikowany został wał napędowy i układ hamulcowy.

W Przemysłowym Instytucie Motoryzacji kwalifikacyjne badania trakcyjne prototypu zakończono w lipcu 1990 r. Po 10 miesiącach pomiarów i przebiegu 45 tys. km stwierdzono (poza typowymi dla Polonezów usterkami zespołów i części) przekroczenie granicy szkodliwości poziomów drgań w niektórych pasmach. Drgania te (występujące na miejscu lekarza i na noszach) praktycznie uniemożliwiały lekarzowi wykonywanie jakichkolwiek czynności przy pacjencie w jadącym samochodzie. Można było je wyeliminować dokonując zmian w konstrukcjach zawieszenia samochodu, foteli lekarzy i noszy.

Wydano nawet prospekt reklamowy tych samochodów, tak blisko seryjnej produkcji już była fabryka w Nysie, niestety niekorzystne wyniki badań zadecydowały o zaniechaniu tych planów. Auta sprzedano w ręce prywatne i do dziś można je spotkać w okolicach Nysy.